از قرنی که گذشت ...

و مراد من از این قرن ، همین خصوصیت کسالت آور سال های دیر گذر اخیری است که اگر چه مثل باد گذشتند و رفتند. اما طعم واقعیت را از هرچیزی که می توانست واقعی باشد گرفتند. و به دو دست اندوه و واماندگی گور آرزوها را کندند و بر جنازه ی عشق و امید نماز خواندند . و من و شمای دیروز را با هر چه که با ما بود و نبود دفن کردند و فاتحه را خواندند و یک خرمای خیراتی هم روش و فقط زمان است که گویا پیوند مختصری با آن سال ها داشته و الا هیچ کدام ما آدم های آن موقع نمانده ایم و نه زمین آن زمین و نه آسمان آن آسمان و نه حادثه آن حادثه است.

اگر طوفان بود بگو طوفان . اگر مرگ و قیامت و رستاخیز و هرچه می خواهی بنامی بنامش.

و من،  بعد از این،  آماده ام که بنویسم. آماده ام که با واژه ها به هیاهوی و هیابانگ لحظه ها ورود کنم. برای خاطر حرف هایی که گفتنی بود و ناگفته ماند.

حاضرم بایستم برهنه در برابر حوادث تازه ، برهنه از هر سلاحی ، برهنه از هر پیراهنی . برهنه از هر فریادی .

اما بنویسم . همه ی ضربه ها را ، همه ی فریاد های تازه ، همه ی حوادث را ، و

در پیراهن های دوستان که با من اند. به دنبال شکوفه ی سرخ ِ اندیشه ها بگردم.

دوست دارم بنویسم. و نوشتن من تشکری باشد از گریه هایم که تو به من دادی.

دوست دارم نوشتن ام زنجیری باشد به پای این احساس که چقدر با تو خوشحال و خوب و به شدت دیوانه ام.

و به آن فکر می کنم. و به آن امید بسته ام و همه چیزم را می برم گوشه ای از این بساط می گذارم ، همه ی شوق و ذوق هایم را همه ی توانم را برای دیدن ، شنیدن ، گریستن ...

همه ی امیدم را بسته ام به تو . اصلا از اول غیر از تو کسی نبود. اصلا از همان ابتدا هم فقط تو بودی و خودت. که دیدمت میان لحظه و حادثه ، در درنگ میان خورشید های همیشه و چکاچاک برق شمشیرت . 

از همان اول هم همه ی زندگی ام به تو چسبیده بود. همه جای روحم گره خورده بود به اسمت. به معنای بلندت.

گره خورده بود روحم به همان روزهایی که می آیی.  و خدا می داند که چه خوب می آیی . و خدا می داند که چه خوب دوست دارم آمدن ات را ...

اصلا نه !!! تو اصلا نرفته بودی . تو اصلا هیچ وقت نمی روی . تو بیشتر از همه ، بیشتر از همه ی زمان ها ، در بیشترین جاهایی که ممکن است من آنجا بوده باشم یا نه ، بامن بوده ای ، هستی و همیشه همینطور است.

در هر تپش قلبم این حرف ها را به تو می گویم. تکرار می کنم  هزاران بار ، دوباره ، صدباره ، فریاد می زنم خواستن تو را . دوست داشتن ات را عشق تو را ، دیوانه وار با مشت به سینه ام می کوبم از اشتیاقت و تصدق ات می روم و فدایت می شوم هر صبح و شب.

اصلا نه !! پرستیدن ات را سجده می کنم. به خاک می افتم در برابرت . مثل بنده ای برای خدایش.  به حدی که تو خدا باشی واقعا و من کمترین بنده ات .

اصلا تو از همان لحظه ی اول اولش هم خدا بودی . چقدر خوب هم خدا بودی. چقدر هم خوب بلد بودی خدا باشی.

چقدر هم خدا ی خوب بودن به تو که خوب خدایی هستی می آید. الحق که خداوند مهربانی هستی. 

از این جای این دنیا ......